Mijn vorige blog schreef ik halverwege de zomervakantie, inmiddels is deze vakantie alweer bijna voorbij. Het waren bewogen weken, waarin we helaas niet veel van de plannen die we hadden hebben kunnen uitvoeren. Maar we hebben er het beste van gemaakt, en in deze blog zal een verslag van de laatste drie weken te vinden zijn.

We zijn ongeveer een week bezig geweest met het opruimen van onze zolder. Deze klus die al lange tijd op de planning stond, maar er maar steeds niet van kwam… Hebben we dit keer eindelijk volledig uitgevoerd. Er is een hele hoop aan spullen weg gegaan. Een groot deel hebben we aan de voedselbank hier in onze gemeente gegeven, iets waar ze erg blij mee waren. De spullen zullen voornamelijk voor Sinterklaas en verjaardagen gebruikt worden als cadeautjes voor de gezinnen. Ook hebben we een deel van de spullen aan de kleinkinderen van de oppas van onze meiden gegeven, en een klein deel van de boeken ligt nog klaar om verzonden te worden naar een project in Suriname. We hebben flink wat ruimte gecreëerd en uiteindelijk ruim een auto vol aan spullen kunnen opruimen. Een geslaagd project dus!

Na een (letterlijk) stormachtig begin van de week, waarin wandelen soms zelfs wat gevaarlijk bleek hier en daar… Werd het weer uiteindelijk halverwege de week toch iets beter. Woensdag 29 juli kregen we een leuk pakketje via de post. Na enkele weken vermist te zijn geweest bij Kiala konden we die dag eindelijk nog een extra winterpakje voor Glacee ophalen! Ik kwam deze tegen via Facebook en kon ‘m niet laten liggen. Zo een leuk pakje, en aangezien een van haar pakjes te groot is en de ander wat slijtage heeft kon ze er ook nog wel een gebruiken. En zeg nou zelf, staat die niet prachtig?!

Die woensdag was om nog een reden ‘positief’… Al wil ik daar in dit stadium nog niet al te veel over verklappen. Laten we het er op houden dat ik een grote stap heb gedaan richting ons eerste nestje met Glacee. En het een hele leerzame, gezellige en vooral ook goede middag was met onder anderen een zeer leuke Chinese Naakthond reu in ons midden. Hihi! ;-)
Donderdag zijn we naar de Lemsterweek gegaan. Hier was weer kermis dus daar moesten we natuurlijk even de grijpautomaten proberen. En met succes, de eerste keer dat we 2 euro in een automaat gooide kregen we bij de tweede poging al onze prijs. Een leuke knuffel erbij voor de meiden om mee te spelen! Het was voor Eevee ook weer een goed leermoment met alle drukte en vreemde geluiden daar en ze deed het super.

Die vrijdag zijn we met alle honden richting Amsterdam vertrokken. Onze oud-buurman en goede vriend was dat weekend jarig, maar omdat hij dan visite kreeg besloten wij een dag eerder die kant uit te gaan. We hebben even lekker een pannenkoek gegeten in het Amsterdamse Bos, een stuk gewandeld en vervolgens ook nog even bij hem thuis gezeten. Het was voor met name Elphie, die niet vaak mee gaat op dit soort tripjes omdat zij niet zo van drukte en lange autoritten houdt, een heel avontuur zeker omdat ze die ochtend ook wat misselijk was. Maar ondanks dat heeft ze samen met de andere meiden een leuk dagje uit gehad, en vond ze het wandelen in het bos en op visite zijn met name erg fijn.

Zondag zijn we heel spontaan met Barbara gaan wandelen, iets wat al een tijdje op de planning stond maar er alsmaar niet van kwam. Zij heeft twee hondjes, een keeshond Vos en vlinderhond Quin, en samen zijn we naar Roggebotzand vertrokken voor een lekkere wandeling. Het was warm, maar gelukkig nog best wel goed te doen. De hondjes vonden elkaar in het begin nog wat vreemd en spannend, maar hebben uiteindelijk heerlijk samen gewandeld zonder problemen of wat dan ook. Een geslaagde groepswandeling dus! (waar ik alleen helaas niet veel foto’s/filmpjes van heb, we hebben meer gekletst)

Het begin van de daarop volgende week was weer een rustige. Pas woensdag 5 augustus zijn we weer echt op pad gegaan, dit keer samen met Eevee & Glacee. Terwijl Elphaba en Abby bij de oppas zaten zijn we met de andere twee meiden op pad gegaan naar de Sneekweek. Het plan was eigenlijk de markt en kermis in het centrum te bezoeken en daarna door te gaan naar het Zandsculpturen Festival. Eenmaal in het centrum aangekomen bleek de drukte echter overweldigend. Niet normaal echt! We hebben de hele markt wel bekeken, en zijn ook nog heel even op de kermis geweest. Maar eigenlijk al gauw weer richting de auto gelopen. Buiten dat het die dag best heet was (heter dan voorspeld in deze regio) vonden we de drukte gewoon ook echt niks. Op een gegeven moment zag het echt zwart van de mensen, ik denk niet dat Eevee nog iets anders dan benen om en over zich heen zag. Toch deerde haar dit niks, ze liep prima mee en vond het allemaal wel best en negeerde ook alle hondjes die we tegen kwamen (zelfs de Chihuahua’s). Een goed oefenmomentje voor haar dus weer, maar iets te druk voor onszelf. Bij het Zandsculpturen Festival aangekomen was het parkeerterrein overvol, dus aangezien deze toch nog een maand staat besloten wij die voor deze keer maar over te slaan. Om niet al gelijk naar huis terug te gaan zijn we op weg terug naar de oppas nog even in Joure gestopt om het centrum daar te verkennen. Een echt Fries dagje dus eigenlijk.

Vrijdag 7 augustus zouden we eigenlijk naar de Efteling gaan, maar helaas werden deze plannen op het laatste moment gecanceld. Een flinke tegenvaller voor mij, omdat dit echt mijn hoogtepunt van de zomervakantie had moeten worden. We hebben heel de donderdag zitten brainstormen over andere opties… De Apenheul in combinatie met het zwembad aan de overkant, een andere dierentuin in ons land of misschien wel een kleine dierentuin waar we nog nooit zijn geweest over de grens in Duitsland met de meiden bezoeken… Toch is het geen van dit alles geworden, want naarmate de voorspellingen voor vrijdag alsmaar meer werden bijgesteld besloten we dat het deze dag toch echt te warm voor mij zou worden om iets te ondernemen. We zijn die avond nog wel even lekker met de meiden een stuk gaan wandelen, toen de hitte wat was verdwenen, maar voor de rest hebben we het rustig aan gedaan.

Gelukkig kon de oppas ook zaterdag oppassen, dus besloten we die dag dan maar wat leuks te gaan doen. Omdat we echt iets memorabels wilde inplannen als hoogtepunt van deze vakantie besloten we dat een dierentuin in Nederland bezoeken niet genoeg was. Na uitzoeken en overleggen werd het plan om naar Zoom Erlebniswelt in Oberhausen te gaan met beide Shelties. Een dierentuin waar we in het verleden al vaker zijn geweest en altijd erg van onder de indruk waren. Echt een dagje uit, iets totaal anders en hopelijk ook wat rustiger en met beter weer dan hier in Nederland. Zaterdagochtend vertrokken we dus die kant uit om daar tegen de middag aan te komen. De drukte viel gelijk bij binnenkomst al reuze mee. Er stonden eigenlijk geen rijen voor de kassa en eenmaal in het park ook was het goed te doen. Ook de temperaturen waren heerlijk! Was het in Nederland nog best warm en zelfs echt heet te noemen op sommige plekken. In Duitsland hebben we de hele dag bewolking gehad, een heerlijk temperatuurtje en zelfs af en toe nog een lekker briesje ook.
We begonnen onze dag in het Alaska deel, waar de elanden ons gelijk al aan het lachen maakte. Pal voor de bezoekers besloot deze namelijk niet te plassen ergens in het verblijf maar het watertje waar die daarvoor nog uit had staan drinken. De boomstekelvarken in dit deel van de dierentuin stal echt mijn hart, wat een aandoenlijk diertje zeg! En bij de wolven hebben we de voorouders van onze meiden eens even van dichtbij bekeken.

Hierna zijn we gelijk doorgelopen naar het Afrika deel, het grootste deel van het park met ook nog eens wat niveauverschil hier en daar dus altijd een flinke klim. Op de savanne werd het verschil met Nederlandse en buitenlandse dierentuinen nog eens goed duidelijk toen wij zagen dat de verzorgers tussen de dieren in de verblijven gewoon aan het schoonmaken waren. Iets wat hier in principe alleen gedaan wordt als de dieren in hun binnenverblijf zitten. Met name de jonge giraffen vonden dit maar wat leuk en waren telkens weer aan het kijken naar wat de verzorgers nu weer deden. De jongste giraf, van nog geen maand oud, leek wel in slow-motion te rennen en had heel wat lol met zichzelf wat voor hele schattige situaties zorgde. Bij de savanne zijn we even gestopt om wat te eten, en bij te tanken om aan ons laatste deel van de route te beginnen.
De stokstaartjes hierna hadden met hun synchroon zitten en kijken heel wat publiek voor hun verblijf, en voor het eerst sinds jaren zag ik de nijlpaarden eens actief met hun voer bezig. De serval vond met name onze honden heel erg interessant, al was het naastgelegen chimpansee verblijf voor Eevee wat te vocaal. Na een ruzie tussen wat apen daar wilde die zo snel mogelijk weg. En nadat Abby en ik achterbleven voor nog wat kiekjes kreeg die arme meid ook nog eens de schrik van haar leven toen een aap net toen zij zich omdraaide tegen het raam waar zij zat aan sprong om omhoog te klimmen. Niks persoonlijks, maar toen ze die aap op zich af zag rennen sprong ze wel even een meter de lucht in. Hahaha, wees gerust, twee tellen later herstelde ze zich alweer hoor en had ze gelukkig door dat er niks aan de hand was.

Het laatste deel van de dierentuin was Azië, al leken hier onze Shetland Sheepdogs af en toe meer een attractie op zich. Toen ik ze op een standbeeld even op de foto zette had ik helemaal binnen no-time een publiek van tientallen mensen om me heen staan om te kijken naar de meiden. Ach het zijn natuurlijk ook dieren om te bekijken in de tuin hè! In het binnenverblijf daar heb ik vooral veel tijd doorgebracht bij de Orang-Oetans. Wat een bijzondere wezens zijn dat toch zeg. Zoals zij naar ons keken, en wij als bezoekers naar hen. Aapjes kijken hè.

Na heel wat uren wandelen, hele pijnlijke benen en voeten en zeer vermoeide hondjes was het aan het eind van de middag tijd om richting huis te gaan. Maar niet voordat ik nog even een supermarkt bezocht had! En wat voor een… Op weg naar de snelweg in Gelsenkirchen kwamen we een echte mega-supermarkt tegen. Wauw, wat zijn dat soort dingen toch geweldig zeg, ik mis dat soort winkels echt hier in Nederland! Maar goed, ik heb zo snel mogelijk door de winkel gestruind om mijn boodschappen te halen en weer even goed in te slaan wat betreft Duitse producten om mee te nemen naar Nederland. Vlak voor de grens hebben we nog even spotgoedkoop getankt om uiteindelijk in de avond weer terug thuis aan te komen. Daar hadden de Chineesjes een heerlijke dag gehad bij de oppas hier thuis, lekker in de tuin op hun kussentjes knuffelen en verwend worden. Al met al een fijne zaterdag voor iedereen.

(Compilatiefilmpje van ons dierentuin-dagje)

Zondag werd daarom dus ook een rustdag, die met name de Shelties en ik wel nodig hadden om bij te komen na onze avontuurlijke zaterdag. Onze laatste vakantieweek wilde we immers nog wel het beste van maken. Wat lekker veel wandelen met de meiden zou betekenen! Althans, dat was het plan…
Maandagmiddag zijn we naar een voor ons nog onbekend (honden)strandje hier in de buurt vertrokken waar we hadden afgesproken met Abby’s zoon BeeGee en diens familie. Zij zijn hier een weekje op vakantie dus natuurlijk hebben we hier gebruik van gemaakt om wat af te spreken. Het was heerlijk weer, en met alle meiden bij het water was het in eerste instantie echt genieten. De Shelties hebben gespeeld, Chineesjes gesurft… Tot het noodlot ineens toesloeg. Abby kreeg ineens uit het niets een epileptische aanval, na zowat anderhalf jaar aanvalsvrij te zijn geweest. Na een spuit stesolid ging het even beter uiteindelijk raakte ze toch weer terug in een aanval. We hebben toen gelijk de dichtbijgelegen dierenarts gebeld (toevallig dezelfde waar Abby destijds een half jaar voor haar allereerste aanval was voor de keizersnede van haar tweede nest) en zijn daar naartoe gereden nadat we een twee spuit stesolid hadden toegediend. De Chineesjes hebben we bij Josien en Roel achter gelaten, en met Abby en Eevee zijn we die kant uit gereden (Eevee wilde haar moeder namelijk echt niet achterlaten). Gelukkig was de aanval al bijna helemaal toen we bij de dierenkliniek aan kwamen. Ze is even helemaal nagekeken en we hebben weer een voorraad stesolid meegekregen. Daarna zijn we nog even terug gegaan naar het strandje om het toch niet een al te negatieve ervaring voor haar te laten zijn, maar hebben we haar wel rustig bij ons gehouden op schoot. Natuurlijk zijn we dolblij dat ze zo lang aanvalsvrij is gebleven en weten wij ook dat dit op zichzelf al iets is om erg tevreden over te zijn. Maar het is toch altijd weer heftig om ons zorgenkindje zo te zien, zeker na Ashley eerder dit jaar ook aan een (veel lichtere en minder levensbedreigende) epileptische aanval te zijn verloren. Het maakt je toch weer extra bewust van de realiteit. En de zorgen voor een nieuwe aanval zijn hiermee natuurlijk ook weer extra hoog nu de komende tijd.

Dinsdag en woensdag zijn we dus ook maar zo min mogelijk gaan doen, om Abby haar rust te gunnen en tijd om te herstellen. Dinsdagochtend is wel onze glasvezel eindelijk aangesloten, en die avond is Josien met haar jongens nog even hier geweest op visite. Maar voor de rest hebben we het name uitgerust en geprobeerd spanning te vermijden. Wel hebben we nog even flink gelachen na onze wandeling die dag, toen we zagen dat een stel met twee teckels aan de andere kant van het parkeerterrein ook instapte. Ze reden weg maar zagen in eerste instantie niet dat een van hun teckels nog achter de auto aan rende! Mijn moeder wilde ze al tegen houden maar gelukkig merkte ze het zelf nog voordat ze de weg op reden. De hond ging heel zielig achter de auto zitten om opgetild te worden nadat ze waren gestopt en op z'n rug liggen rollen. Wat was die geschrokken zeg, en de baasjes volgens mij ook. We lagen allemaal dubbel van het lachen, maar gelukkig liep het dus allemaal goed af. Ik zei al die ouders op het nieuws laatst kwamen er pas na 200km achter dat ze hun kind kwijt waren. Bij deze mensen duurde het gelukkig nog geen 10 meter.

Donderdagmiddag zijn we toch nog even terug gegaan naar het strandje waar we maandag waren om nog even van het water te genieten. De Chineesjes lieten we dit keer thuis, maar kregen die ochtend hun eigen wandeling helemaal naar hun behoeftes gepland. Abby hebben we deze middag wel voornamelijk aan de lijn gehouden, om te voorkomen dat ze zich te druk zou maken (indien dit de trigger was maandag). Maar alles ging gelukkig goed. Met name Eevee vond het geweldig om weer bij het water te zijn, helemaal nadat ze maandag voor het eerst wat had geoefend op het bodyboard van BeeGee. Dit kunstje, het balanceren op de bodyboard, is iets dat BeeGee al enkele jaren kan. Nu Eevee de afgelopen jaren zoveel met de balanssport heeft gedaan vonden we het ook wel eens tijd haar dit aan te leren, en met succes. Ze vond het geweldig en leek donderdag haast al even volleerd hier in als haar nestbroer. Wat hebben we ook gelachen om die twee, die soms echt net de gekke Sheltie tweeling zijn hoor.

Vrijdag 14 augustus was echter voor ons gevoelsmatig alweer het einde van deze vakantie. En niet zo een heel leuk einde ook helaas. Eevee werd namelijk deze dag geholpen. Het was niet helemaal onze keuze, maar gezien de omstandigheden staan we er wel achter. Een tijdje na mijn intakegesprek met de hulphondenschool een mailtje met excuses en het verhaal dat ze me helemaal vergeten waren nog iets te melden… Omdat zij bij Assistance Dogs International zijn aangesloten moeten al hun hulphonden aan bepaalde eisen voldoen. En een hiervan is dat een hulphond (teef in ieder geval, reu weet ik eigenlijk niet) geholpen moet zijn. Natuurlijk hebben we na dit nieuws nog even overleg over gehad met de leiding daar, en hoewel er erkend werd dat in gevallen zoals mijn situatie het eigenlijk een wat aparte regel is (aangezien ik in mijn geval natuurlijk makkelijk die paar weken in een jaar dingetjes even kan uitstellen bijvoorbeeld) is dit nu eenmaal een eis waaraan Eevee net zoals al hun andere hulphonden zal moeten voldoen. Nu ben ik nooit een groot tegenstander geweest van dit soort operaties. Al onze vorige honden waren ook geholpen, maar ik heb er voor gekozen dit bij Eevee tot dusverre niet te doen omdat ik hier geen reden toe zag. Nu is deze reden er echter wel, en hebben we dus toch besloten in te stemmen met de operatie. Omdat de dierenarts die wij hier vertrouwde inmiddels niet meer bij onze praktijk werkt, en onze huidige vaste dierenarts hier niet opereert… Vond de operatie weer plaats bij het stageadres van mijn vriendin Thera, waar zij ook deze keer weer assisteerde tijdens de operatie (net zoals bij Elphie destijds). Ons meisje was dus in goede handen, en heeft de hele ochtend een persoonlijke assistente gehad die een oogje in het zijl hield. Om 9u hebben we haar in de praktijk achtergelaten (nadat ze in de auto heel lief tegen haar moeder aan lag, alsof ze leek te weten wat haar te wachten stond), en rond 11.30u konden we weer met haar in de auto terug richting huis vertrekken om aan het herstel te beginnen. Tijdens deze uren ben ik voor wat afleiding gezellig met Josien naar de Primark geweest, terwijl mijn moeder op de hondjes in de auto paste. De operatie is goed verlopen, om Thera te quoten: “De operatie was helemaal volgens het boekje en Eevee was ook een model patiënt. Ook vrij direct weer wakker, dus eigenlijk perfect verlopen.”. Mooi nieuws, al is en blijft het natuurlijk niet niks zo een operatie. Eenmaal thuis had ze het in eerste instantie dus ook best zwaar. Ze leek geen pijn te hebben, maar deed er wel het langst over om weer haar oude ik te worden in vergelijking met onze andere meiden in het verleden. Aan het eind van de middag kwam haar eetlust weer een beetje terug en met de uren werd haar blik steeds helderder. Volgende week mag ze alles weer gelukkig, komende week moet ze het nog even extra rustig aan doen. Daarna gaan we het nog een weekje voorzichtig opbouwen allemaal voor de zekerheid en dan mag ze weer de Eevee zijn die ze altijd is. Maar eerst moet ze nog even die nare narcose uit haar systeem krijgen, iets wat waarschijnlijk wel zo’n 24 uur zal duren (al blijft de narcose op zich natuurlijk 6wkn in het lijf zitten).

Dit weekend hadden we dus ook niet veel op de planning staan, behalve thuis voor Eevee zorgen en haar flink vertroetelen. Van het uitgebreid wandelen is deze laatste week dus ook niet heel veel gekomen helaas, met name door Abby’s gezondheid. Maar van de dagen dat we er op uit gingen hebben we wel genoten, en ik ben dan ook zeker blij met alles wat we deze zomer wel hebben kunnen doen.
Het was weer een zomervakantie met ups en downs, al waren de downs gelukkig minder heftig dan die van vorig jaar. We hebben geprobeerd zo veel mogelijk te genieten van onze vrije tijd, wat de ene dag beter lukte als de ander. Maar samen met de hondjes hebben we er het beste van gemaakt, en volgens mij onze weken wel goed gevuld. Nu een nieuw schooljaar weer voor de deur staat voor mijn moeder, zal dit ook betekenen dat we minder op pad kunnen gaan. Maar we hopen alsnog wat van de in het water gevallen uitjes de komende tijd wellicht te kunnen inplannen. En uiteraard komt Glacee’s nestje ook steeds dichterbij. Hoewel het waarschijnlijk nog wel ruim een half jaar duurt voordat het zo ver is, zijn de voorbereidingen in volle gang en ben ik echt al de momenten aan het aftellen tot het eindelijk zo ver is. Genoeg om naar uit te kijken dus, en ik hoop dan ook dat dit aankomende schooljaar dan eindelijk misschien eens dat mooie, betere jaar wordt waar we nu al zo lang op hopen. We gaan het zien, en iedereen zal het hier wel weer kunnen lezen in de blog als er nieuws te melden is.

Een foto die is geplaatst door Wichita van Rijkom (@wichitavrijkom) op 7 Aug 2015 om 11:29 PDT

Fijne vakantie nog voor iedereen bij wie de zomervakantie nog niet ten einde is, en voor de rest succes en heel veel sterkte toegewenst met werken/studeren!

Meer filmpjes staan op mijn Youtube pagina!
Meer foto's van ons tripje naar Zoom Erlebniswelt zijn in dit album op Facebook te vinden, foto's van onze stranddagen met Josien staan in dit Facebook album en overige zomervakantie kiekjes zijn in dit album op Facebook te vinden. Uiteraard staan in de albums op deze site ook verschillende nieuwe foto's gemaakt tijdens deze zomervakantie!